sztuczna inteligencja: lament nad przyszłością sztuki / artificial intelligence: a lament for the future of art
PL
Na początku napiszę od razu, że nie będę linkował do konkretnych „dzieł” AI. Nie chodzi mi o to, by wytykać palcem obrazy, którymi podzielił się w dobrej wierze ktoś konkretny. W wyszukiwarkach internetowych można conieco zobaczyć po wpisaniu „AI generated art”, jednak w większości są to starsze obrazy, które nie przypominały jeszcze tego, czym teraz artyści dzielą się między sobą na przykład na Discordzie. Być może jednak niedługo i takie obrazy wypłyną na szersze wody. Chcę się jednak podzielić swoimi odczuciami, musicie mi wybaczyć ten brak wizualizacji. A więc:
Coraz częściej widuję w internecie obrazy wygenerowane przez sztuczną inteligencję.
Stworzono już algorytmy, które imitują te aspekty sztuki, które przykuwają nasze oko, są dla nas interesujące w wystarczającym stopniu, by ludzie zafascynowani tym co AI potrafi wypluć w krótkim czasie przemieliwszy ludzkie dzieła i zmiksowawszy je w swoją papkę zaczęli masowo dzielić się tymi obrazami. „Spójrzcie, spójrzcie, co sztuczna inteligencja mi dziś stworzyła!”. Na obrazach widać ludzkie figury, elementy krajobrazu, wyraziste interesujące kolory, faktury, kontrasty. Wszystko dziwnie potasowane, powykrzywiane. Ludzie bez twarzy, z częściami twarzy rozmieszczonymi w losowych miejscach. Obrazy, jeśli je przyjąć jako odwzorowanie jakiejś istniejącej rzeczywistości, nie tylko jak z koszmaru sennego niczym wiele z obrazów Zdzisława Beksińskiego, ale na dodatek kompletnie odczłowieczone, pozbawione do cna resztek sensu i plujące tym bezsensem w twarz. „Masz, ochłap dla ciebie ludzka istoto, ciesz się znów jak dziecko”. I ludzie cieszą się i bawią tymi obrazami.
I ja to rozumiem. I brzydzę się tym.
My, artyści, jesteśmy w dużej mierze takimi maszynami do przetwarzania suchych aspektów wizualnych rzeczywistości. Barwa, nasycenie, kąt, światło, kontrast, granica. Można namalować piękny obraz ani przez chwilę nie myśląc o jego temacie. To, że sztuczna inteligencja dodaje nam teraz jeszcze więcej nowej informacji cieszy poszukujących wciąż nowych informacji twórców. Rozumiem to i sam mógłbym zacząć bawić się tymi nowymi możliwościami i wykorzystywać je do pracy, gdyby nie to, że... nie mogę. Te obrazy są dla mnie tak brzydkie w swoim braku sensu, że nie potrafię skupić się na samych aspektach wizualnych. Mógłbym je nazwać ostatecznym upadkiem sztuki człowieka, gdyby nie to, że spodziewam się, że może po nich nastąpić coś jeszcze gorszego i jeszcze aż do całkowitego zaniku czegokolwiek przypominającego choćby o istnieniu sztuki. Widzę te zachwycające momentami elementy, bo wyjęte z zachwycających idei ludzkich dzieł, lecz brzydzę się całości, brzydzę się tego kompletnego braku poszanowania dla trudu nieskończonych ilości pokoleń, by dotrzeć do istoty piękna.
Płaczę za tym, co utracimy
Myślę, że nie ma odwrotu. Proces odwrotu od sensu obejmuje wszystkie sfery naszego życia i postępuje od dawna. Choć na naszych oczach się to dzieje, nie tylko jako ogół społeczeństwa nic z tym nie robimy, ale wcale nie chcemy, nie widzimy potrzeby. Dziś, gdy znów zobaczyłem kolejne z tych ziejących pustką znaczeniową obrazów przypomniała mi się reakcja Hayao Miyazakiego na podobnie odrażające symulacje komputerowe bezładnie poruszających się ludzkich ciał (widok, który we mnie budził skojarzenia z piekłem Hieronima Boscha). Jakże bliska jest mi ta reakcja mistrza animacji:
Hayao Miyazaki reaguje na symulacje wygenerowane przez AI
EN
Let me start by saying right off the bat that I will not be linking to specific AI "artworks". I don't mean to point fingers at images that were shared in good faith by someone specific. You can see some images in search engines by typing "AI generated art", but for the most part these are older images that do not yet resemble what artists are now sharing on Discord, for example. Perhaps soon, however, such images will also surface on a larger scale. I want to share my feelings though, you'll have to forgive me for this lack of visualization. So:
More and more often I see images generated by artificial intelligence on the internet.
Algorithms have already been created that mimic those aspects of art that catch our eye and are interesting enough to us that people fascinated by what AI can spit out in a short period of time having gone through human works and blended them into their mush start sharing these images en masse. "Look, look what the artificial intelligence created for me today!". The images show human figures, landscape elements, distinct interesting colors, textures, contrasts. Everything strangely shuffled, twisted. People without faces, with parts of their faces placed in random places. The images, if one assumes them to be a representation of some existing reality, are not only like those from a nightmare like many of the paintings by Zdzisław Beksiński, but in addition completely dehumanized, devoid of all sense and spitting this senselessness in the face. "Here, a flak for you human beings, enjoy again like a child". And people enjoy and play with these images.
And I understand that. And I abhor it.
We artists are largely such machines for processing the dry visual aspects of reality. Hue, saturation, angle, light, contrast, border. You can paint a beautiful picture without thinking for a moment about its subject matter. The fact that artificial intelligence is now adding even more new information to us pleases artists who are always looking for new information. I understand this, and I could start playing with these new possibilities myself and put them to work, if it weren't for the fact that.... I can't. These images are so ugly to me in their lack of meaning that I can't focus on the visual aspects alone. I might call them the ultimate downfall of human art, if it weren't for the fact that I expect that something even worse might follow, and still to the point of the complete disappearance of anything reminding me that art even exists. I see these delightful elements at parts of it, because they are taken out of the delightful ideas of human works, but I abhor the whole thing, I abhor this complete disregard for the toil of endless numbers of generations to reach the essence of beauty.
I weep for what will be lost
I think there is no turning back. The process of turning away from meaning covers all spheres of our lives and has been going on for a long time. Although it is happening before our eyes, not only as a general population we do nothing about it, but we don't want to at all, we don't see the need. Today, when I saw yet another of these images, teeming with meaningless emptiness, I was reminded of Hayao Miyazaki's reaction to similarly repulsive computer simulations of human bodies in disorderly motion (a view that for me evoked associations with Hieronymus Bosch's Inferno). How close I feel to this reaction from a master animator:
Hayao Miyazaki reacts to AI-generated simulations
_____
____________________
Unless otherwise noted, the content of this site is licensed under CC BY-SA 4.0.
© deerbard